EMEĞİN VİCDANI

-Ankara da yağmur yağıyordu. Umudun işçileri yılların ağır yükünü taşıyorlardı geleceğe  çocukları için-

Çalışma ortamlarımız bizlere neler sunuyor. Çalışma düzeni, mekân, insan ilişkileri sağlık durumu nasıl bir etkileşim üzerinden şekilleniyor.

Çalışma ortamlarından vicdan yok oluyor.

Başaktörler 1800 yılların patronlarına dönüşüyor.

Kamu/özel ayrımı kalkıyor.

Hayat ırmakları kurutulmuş çöle dönüşüyor.

İşyerleri umutlarını bol politikacılı açılışlara bağlıyor.

Çalışana baskı, esnek üretim daha fazla çalışma daha az ücret düşüyor.

Piyasa düzeni hakları yok ediyor. Haklar, bir nostalji oluyor sosyal devletin hatıra defterinde…

Çalışma  hakkı.

Adil  çalışma  koşulları  hakkı.

Güvenli  ve  sağlıklı  çalışma  hakkı

Adil  ücret  hakkı

Örgütlenme  hakkı

Toplu  pazarlık  hakkı

Çocuklar  ve  gençlerin  korunması  hakkı

Çalışan  kadınların  analığının  korunması  hakkı

Mesleğe  yöneltilme  hakkı

Mesleki  eğitim  hakkı

Sağlığın  korunması  hakkı

Sosyal  Güvenlik  hakkı

Sosyal  Refah  hizmetlerinden  yararlanma  hakkı

Özürlülerin  toplumsal  yaşamda  bağımsız  olma  hakkı

Ailenin  sosyal, yasal  ve  ekonomik  korunma  hakkı

Onurlu  çalışma  hakkı

Yaşlıların  sosyal  korunma  hakkı

Çalışan  göçmenlerin  ve  ailelerin  korunma  ve  yardım  hakkı

Bilgilendirilme  ve  danışılma  hakkı

İş  güvencesi  hakkı

Devletler özgürlük, insan onuru ve bireylerin refahının hükümet faaliyetleri için kesin ilkel olarak benimsemekle yükümlüdür.

 

Bu şehirde yapılan etik dışı baskıları, sağlık alanındaki yaygın mobbingi, ezilenin yanında olanlara uygulanan sosyal dışlanmayı, bazı sendika ve meslek odalarının elitizme olan hayranlıklarını, bir veri teknikerinin işi olmayan bir şekilde kan alırken Kırım Kongo Kanamalı ateşinden ölmesi bile kamusal inkâr olarak reddiyeyi, kadrolaşmayı, güce yakınlaşmayı, kırsalın bitişini, tarımın yok edilişini, hepsini evet hepsini bir iktisadi model ile açıklayabilir miyiz?

“Neoliberal Yıkım”

Vicdansızlığın tek ilacı insancıllık ve insan onurudur.